یادداشت آیدا کریمی

                خب بالاخره این کتاب هم با تمام خوبی ها و بدی هاش تموم شد.
من به شخصه جلد یک این کتاب یعنی من پیش از تو رو بیشتر دوست داشتم ولی همچنان این چیزی از ارزش های من پس از تو کم نمیکنه.
توی کتاب من پس از تو،لوییزا بعد از ویل کلی تغییر کرده و با مشکلات روحی فراوانی روبرو شده؛لوییزا توی این فصل با اعضای یک گروه درمانی آشنا میشه و...
این کتاب به شدت قشنگ و آموزنده بود و حسی که از خوندنش داشتم سراسر لذت بود و لذت.
همونطور که قبلا گفتم جوجو مویز از جمله نویسنده هاییه که من براش احترام زیادی قائلم و قلمشو واقعا تحسین میکنم.خانم مویز طبق معمول خیلی عالی عواطف و احساسات رو به خواننده منتقل کرد.
در آخر میخوام بگم که خیلی از خواننده های این کتاب گفتن این کتاب آموزنده نبود.
برام سوال پیش اومد که آموزنده بودن کتاب رو توی چی میبینید؟
حتما باید تاریخ یا فلسفه میبود تا ازش به عنوان یه کتاب خوب یاد کنین؟
یعنی روانشناسی برای شما هیچ ارزشی نداره؟
این کتاب بهمون طرز برخورد با آدمای مختلف با اخلاقیات متفاوت رو یاد داد؛اینکه بعد از مرگ عزیزانمون زندگی برای ما همچنان ادامه داره و باید برای سروسامان دادن بهش تمام تلاشمون رو بکنیم و چه چیزی مهمتر از این؟