روبرت صافاریان برای اهلش نیاز به معرفی ندارد. در این سبک و سیاق از او «خانه‌ی دوطبقه‌ی خیابان سنایی» را خوانده بودم و انگیزه‌ی اصلیِ من برای خواندنِ این داستان، تجربه‌ی دوباره‌یِ آن کتاب بود که اگر بخواهم انصاف داشته باشم، در بعضی از مواقع آن حال تکرار شد اما به‌شکلِ خیلی ضعیف‌تر..
