نمی دانم چه سرّی ست که داستان های اول شخصی که راوی شان کودکان و نوجوانان هستند را بسیار می پسندم. داستان هایی همانند مزایای منزوی بودن اثر استیون چباسکی یا ناطور دشت سلینجر و من جمله همین کتاب...
کتابی که در همان ابتدایش شما را مستقیم و بدون واسطه به داستان پرت می کند. راوی یا همان شخصیت اول کتاب (فرنسی برادی) پسری که دچار اختلال شخصیت روحی و روانی ست و مشکلات خانوادگی و نزاع پدر و مادرش این تاثیر را افزایش داده است. سر انجام روزی دوست صمیمی دوران کودکی اش (جو پرسل) را از او جدا می کنند و او به فکر انتقام از کسانی می افتد که باعث این جدایی شده اند. خلق شخصیت فرنسی برادی توسط مولف کتاب بسیار موشکافانه و روانشناسی ست. با این که فرنسی یک بیمار روانی ست، مخاطب پا به پای او احساساتی می شود و احساس همذات پنداری می کند. شاگرد قصاب یک رمان کمدی سیاه است (با یک پایان شوکه کننده) که حرف های بسیاری برای گفتن دارد