یادداشت محمد مهدی صفری تنها

        بوف کور

سفری به درون نویسنده بزرگ و مطرود معاصرمان ، پدر رمان مدرن فارسی ،صادق هدایت . با همان جملات آغازینش منِ خواننده را پرت می کند در جهانی تیره،سیه و پوچ نویسنده. هدایت از درد هایش می گوید که طی سالیان مث خوره به جانش افتاده بودن ، برای سایه اش می نویسد و انتظاری ندارد که یه روز احدی کاغذ پاره هایش رو بخواند ، از خرافه پرستی و جهالت مردمان زمانه اش می گوید و انزجارش از جو اطراف . 
بوف کور تجربه ای بود بس عجیب ، دروازه ای بود به نیمه تاریک جهان ، همچون کابوسی شبانه،یا شاید آنچه که هدایت می دید .