یادداشت معصومه توکلی

                ماه و پرتقال، لرزان و غلتان 

گرد و نارنجی، سفید و رخشان

           

لالالالایی، فرزندم بخواب

سرسبز و آرام، چون مازندران


مازندران وطن ابدی من است. هیچ جای دنیا برایم کوچه‌های بهشهر نمی‌شود. با آن شیارهای سبزشدهٔ آجرفرش کوچه‌ها و نم خشک‌ناشدنی هوا.
آن یک ستاره را هم به خاطر املا و تلفظ غلط کلمه‌های محلی کم کردم وگرنه حق این کتاب پنجاه ستاره و صد ستاره است. چون سرزمین من که ستاره‌زار و ستاره‌باران است.