یادداشت معصومه توکلی

                مدت های مدید بود که دست دوستی بود به رسم امانت
پسم داد و دوباره خواندمش
بار اول نمی دانم اگر ازم می پرسیدی، چه می گفنم
اما الان
سخت دوستش می دارم
در حدی که نمی دانم چرا بهش پنج نمی دهم...
این که چرا این قدر برایم دوست داشتنی است؟
دشوار است توضیحش...

" و من
-این حرف آخر نیست-
به ارتفاع ابدیت دوستت دارم
حتی اگر به رسم پرهیزگاری های صوفیانه
از لذت گفتنش امتناع کنم"

چقدر می فهممش...