یادداشت مریم

        ریویو نوشتن برای این کتاب خیلی سخت است. مشخصا ترجمه و ویرایش خوبی دارد. حتی یک غلط تایپی به چشمم نخورد. مترجم هم که حرف ندارد. موضوع محتوای کتاب است. دلم می خواهد پنج بدهم و باید هم بدهم اما از طرف دیگر با محتوا خیلی مشکل دارم. از قرار تشابهات زیادی بین عرفان در ایران و هند وجود دارد. این وسط یک نکته واقعا به نظرم جالب آمد. کرشنا مدام به ارجونا سفارش می کرد هر کاری را باید بدون چشمداشت سپاس انجام داد. همان چیزی که مثلا در اسلام گفته می شود برای رضای خدا. منطقی پشت این حرف هست. واقعا اگر ادمیزاد هر کاری را فقط به عشق انجامش دادنش انجام بدهد و دنبال این نباشد که از او تقدیر شود زندگی واقعا برایش شیرین می شود.