یادداشت امیرحسینم

        نسبت به کتاب قبلی‌ای که از جیمز نوربری خوندم (کتاب پاندای بزرگ و اژدهای کوچک و ظاهرا اولین نوشته‌ی ایشون هم بوده)، رضایت کمتری داشتم.
اگرچه نکاتی رو می‌شه از توش در آورد که به اصطلاح درس زندگیه ولی در مقایسه با اثر قبلی، شخص منو راضی نکرد...
بدترین قسمتش چند صفحه‌ی آخر کتاب بوده تحت عنوان «کلام آخر» که نویسنده اومده یه سری توضیحاتی راجع به این اثر داده و به نوعی درس‌هایی که می‌خواسته بده رو اومده مستقیم گفته. جای تعجبه که اگر قرار بود اینقدر مستقیم و طی دو سه صفحه این مطالب گفته بشه، دلیل خلق موقعیت‌ها و فضاسازی‌ها و دیالوگ‌های کتاب چی بوده و اصلا چرا داستان نوشته شده که تهش بخواد توضیحش بده؟ در اینصورت می‌تونیم نتیجه بگیریم که نویسنده در رسوندن پیام مدنظرش از طریق داستان «عاجز» بوده؟