یادداشت حسین

                انقدر در این دنیای ساختگی خودمان غرق شده ایم که صدایی جز هیاهوی خالی از سکوت ماشین ها را نمی شنویم. آنقدر خودمان را زیر نور چراغ ها بیدار نگاه داشته ایم که خورشید را از یاد برده ایم. انقدر شب هایمان با نور های مصنوعی روشن بوده که لذت تجربه شب تاریکِ تاریکی که تنها نور مهتاب آن را روشن می کند را از یاد برده ایم. اغلب یادمان می رود که در کنار درختی که در پیاده روی خیابان است، درست بالای سرمان، پرنده ای لانه ساخته.
دیگر صداهای طبیعت را نمی شنویم. صدای چیزها را. صدای پرنده ها، صدای حشرات، صدای باد وقتی که میان شاخه های درختان می پیچد و برگ ها را به هم می زند، صدای افتادن برگ از درخت... مدت زیادی گذشته از زمانی که دیگر موسیقی طبیعت را نمی شنویم. حتی سکوت را هم دیگر نمی شنویم.
"هیچ چیز آنجا نیست" ، 5 جستار است درباره همين ها. مجموعه ای راهکار و توصیه نیست، بلکه شاید دعوتی باشد برای سهراب وار نگاه کردن به زندگی.،برای بهتر دیدن و شنیدن...