یادداشت رهرو

        شرح بیگانگی بود. بیگانگی از زمان، مکان، حوادث و وقایع، آدم‌ها و ارزش‌ها و عواطف عمیق انسانی و آرمان‌ها و...
یک پوچ‌انگاریِ وسیع و همه‌گیر، طوری که اوج توجه شخصیت اصلی، به لحظه لحظه های در حال وقوع و شرایط جسمانی‌شه.
و شاید همراه با نوعی برحق‌نمایی و مظلوم‌نمایی برای این شخص.
به دلم ننشست، فقط زودتر خوندم تا تموم شه.
اگه می‌خواید سیاهی و بیهودگیِ حاصل از پوچ‌انگاری رو لمس کنید، این کتاب خوب به تصویر می‌کشه؛ وگرنه پیشنهاد می‌کنم وقتتون رو صرف امور ارزشمندتری کنید.