یادداشت محمد خزائی

                برج سکوت سطحی بسیار بالاتر از داستان ایرانی دارد. داستان ایرانی عموما ملال آور است،‌ شخصیت‌هایی گنگ دارد و داستانی بی‌سروته اما برج سکوت یک نمونه متمایز است. شخصیت‌ها همگی مثل یک شاهکار تراش خورده‌اند و با جزئیاتی بالای جلوی چشم خواننده قرار می‌گیرند و داستان به قدری جذاب و دقیق است که ابدا حوصله خواننده را سر نمی‌برد. با این حال جلد سوم این رمان بلند، آنطور که فکر میکردم اوج‌گیری دوباره بعد از افت محسوس جلد دوم نبود. همان فضا را داشت و شاید فقط کمی بهتر شده بود. البته این فقط مقایسه‌ای بین مجلدات کتاب است، وگرنه جلد دوم با تمام ضعف‌هایش باز هم از اغلب داستان‌های ایرانی یک سر و گردن بالاتر است.

فارغ از این‌ها چیزی که در کل داستان برج سکوت توجهم را جلب کرد، جبرگرایی داستان و نمایش یک دنیای خالی از اراده بود، موضوعی که با ظرافت و دقت در جای جای کتاب گنجانده شده و هر ماجرا و زیرماجرایی نمایشی از این جبرگرایی است. چیزی که نمی‌پسندم اما وقتی کسی درباره اعتیاد می‌نویسد،‌ طبیعی است که سراغ اختیار نمی‌رود و صدالبته که چنین نوشته‌ای به غایت تلخ می‌شود.

النهایه از خواند این 3 جلد خوشحالم و با شوق به دیگران معرفی‌ش می‌کنم و منتظر کتاب‌های جدید منایی می‌مانم.