یادداشت هانیه

        حقیقتا نمی‌دونم چی باید بگم!!
بعد خوندن این کتاب، تازه فهمیدم نه صیاد و می‌شناختم نه دفاع مفدس رو!!

شاید جای مناسب گفتن این حرفا اینجا نباشه ولی..
دوستام می‌گن که به شهدا احترام می‌ذاریم  ولی بهتر نیست از جنگ نخونیم؟می‌گن که هانیه چرا داری از جنگ می‌خونی؟ چرا از کشته شدن و کشتن می‌خونی؟ 

شاید جواب کاملی اینجا نتونم بدم اما هرچقدر بیشتر از جنگ می‌خونم بهت‌زدگیم بیشتر می‌شه.
حیفم میاد که همچین جوونایی رو از دست دادیم. جوونایی که دست خالی جلوی دشمن ایستادن و روی دشمن و سیاه کردن.
از شهدا می‌خونم که یادم نره امنیت و آسایش الانمو مدیون چه کسایی هستم؛ 
از شهدا می‌خونم که یادم نره واسه وجب به وجب این خاک باید پیششون جوابگو باشم؛
از شهدا می‌خونم که یاد بگیرم حتی اگه دستمم خالی باشه جلوی دشمن سر خم نکنم؛
از شهدا می‌خونم که یادبگیرم نباید پشت کشور و رهبرمو خالی کنم؛
از شهدا می‌خونم که خدارو تو زندگیم یادم نره

دوتا درس خیلی مهمی که تو سراسر کتاب بهش اشاره شده  و برای شهید صیاد خیلی مهم بوده یکی «اهمیت نماز و توسل به خدا و ائمه» یکی هم «دوری از نفاق و وحدت بین همه مردم و ارگان ها»

متن تقریظ رهبر:
«این نمونه‌ی جالب و بیسابقه‌ئی است از گزارش جنگ. در ضمن داستان شیرین زندگی یکی از شخصیتهای آن. آن را یکسره مطالعه کردم زیبا و هنرمندانه نوشته شده است. با بسیاری از حوادث آن کاملاً آشنایم. البته بسیاری دیگر از حوادث آن دوران و نیز مطالب بسیاری از آنچه مربوط به این شهید عزیز است ناگفته مانده است. و این طبیعی است.
البته برجستگیهای شخصیت شهید صیاد شیرازی را در نوشته و کتاب به درستی نمیتوان نشان داد او حقاً نمونه‌ئی از یک ارتشی مومن و شجاع و فداکار بود. رحمت خدا بر او.»