یادداشت سیده زهرا رضایی

        چیزی که به شدت آثار استاد رو برای من جذاب می‌کنه 
اینه که تو نمی‌تونی سرسری و با نیم نگاه جزئی از مباحث عبور کنی.
این که به معنای کلمه باید دل بدی تا اصل مطلب رو_ اون دُر با ارزش و درخشان عمیقی که تو جمله هست رو _ درک کنی خیلی برام لذت بخشه. 
شده چندبار یک جمله رو خونده باشم و هربار مثل تشنه‌ها دنبال فهم عمیق‌تری ازش بگردم تا سیراب شم.
به خصوص این کتاب که مطالبش گره خورده بود با امیرالمؤمنین جانم.
دلم می‌خواد یادداشتم رو با مناجات استاد تموم کنم؛
خدایا ما نمی‌دانیم به خودمان چقدر خسارت زدیم، پس تو به جهل ما رحم کن. تو به فقر ما رحم کن، ما حتی نمی‌دانیم که به جز تو کسی را نداریم. ما به آنچه تو از فقر ما، از جهل ما می‌دانی به آنها دستاویزیم و از فضل تو طالبیم.
*و یقینی بِمَعْرِفَتِكَ مِنِّي أَنْ لاَ رَبَّ لِي غَيْرُكَ وَ لاَ إِلَهَ*