سال دوم دبیرستان بود که این کتاب را خواندم.
تنها فرصتی که برای خواندنش بود ، دقایق میان کلاس ها بود.
استاد درس شیمی ، مرد نیک سرشتی بود ؛ هروقت مطالعه ام تمام می شد و کتاب را روی شوفاژ کلاس می گذاشتم - از آنجا که همیشه صندلی ام در نزدیکترین حالت به استاد قرار داشت - او کتاب را بر می داشت و من مشتاقانه خطوط چهره اش را می خواندم تا بدانم کلمات ، چه تاثیری بر روان او می گذارند؟!
کتاب ، دسته بندی شیرینی دارد ؛ «دقیق» است و نه «لطیف» اما خسته کنندگی کتابهای دیگر شهید را ندارد.
کتاب یک «ایده» دارد ؛ ایده ای که هرجای زندگی باشید میتوانید آن را بخشی از نرم افزار زندگی خود قرار دهید.
من این کتاب را به همگان توصیه میکنم.