یادداشت maryam torabi

        نادر ابراهیمی از آن شخصیت‌های کاریزماتیکی است که در عکس خود یک آدم به شدت جدی و فرهیخته را نشان می دهد اما وقتی او را به واسطه‌ی کتاب‌هایش بیشتر می‌شناسی و به او نزدیک‌تر می‌شوی و به عبارتی ضمیر درونی او را می‌خوانی می‌بینی او هم مثل دیگر آدم‌ها در دوران عمر خودش گاه خطا کرده، گاه به بن‌بست رسیده، برخلاف دیگر مردهای این کره خاکی احساساتش را با گریه نشان داده و گاه چنان مشکلات بر جسم و قلب او سنگینی کرده که از روی شرمساری حتی روی رفتن به خانه را نداشته تا به بستگان خود بگوید اینبار هم نه! این‌بار هم نشد! این شغل هم نه!
بسیاری از ما آدم‌ها در دوران زندگی خود بلاخره گذرمان به آگهی های استخدام خورده و مجبور شدیم آن منی که سرشار از فیس و افاده است رو کنار گذاشته و متواضعانه از کسی بخواهیم برای ما کاری جور کند یا بخواهیم که این کار را به ما بدهد. این کتاب می‌تواند برای تک‌تک ما یادآور آن روزها را زنده کند یا حتی راهی باشد برای اینکه دل و جرئت پیدا کنیم و به دنبال کار بگردیم.
خواندن آثار نادر ابراهیمی تو را تشنه و تشنه و تشنه‌تر میکند مثل زمانی که بخواهی از آب شور دریا بنوشی و میبینی که نه‌تنها عطش تو کم نشد که بیشترم شد.