یادداشت سید رمضان حسینی

                خیلی کلی اگه بخوام بگم کتاب خوبی بود و خوندنش برام لازم بود. نوع نگاهش رو واقعا دوست داشتم.
فصل اولش با توجه به این که یک سلسله مقاله بود که از اول روش فکر شده بود و سر و ته داشت واقعا خوب بود. پی‌نوشت‌ها هم مفید بودند و کمک می کردن به فهم مطالب اما پدرم رو در آوردن! خب برادر من چرا این قدر پی‌نوشت می زنی سر هر مساله ریزی؟ بگذریم که کلی چیز تکراری هم بینشون بود.
فصل سوم هم به عنوان یه پایان بندی خوب بود. چون دو تا مقاله / سخنرانی تک و جامع بود که کل نظراتشون رو توش خلاصه کرده بودن. ولی خب یه کمیش تکرار مکررات بود و با هم همپوشانی داشت. یک مقداری هم توش مباحث جدیدی رو باز کرده بودن که فرصت نبود خیلی روش مانور بدن.
اما امان از فصل دوم: یه تعداد زیادی سخنرانی و مقاله و... بدون انسجام. به صورت تک تک حرفای خوبی بودن اما رشته کلام هی از دستت در می رفت. بگذریم که بعضی سخنرانی‌ها ناقص بودن و... چی بگم دیگه؟ نمی فهمم ضرورت بودن یک سخنرانی ناقص توی کتابی که  قرار بود نگاه امام موسی رو به یه سری مسائل روشن کنه و قرار نبود و نیست یه مجموعه سخنرانی (مثل مثلا صحیفه نور) باشه چیه؟  اتفاق بدی که افتاد اینه که من الان کلی سوال بی جواب توی مسئله مالکیت تو ذهنم دارم و این بده.

با توجه به همین چندتا کتاب کوچیکی که از این موسسه خوندم می نتونم بگم تو پیاده کردن سخنرانی‌ها به شکل کتاب ضعف جدی دارن. یعنی رویکردشون به نظرم اشتباهه.

اما موضوعی که بیشتر از همه باهاش حال کردم تو این کتاب اون نگاه توحیدیش به «دست‌های پنهان بازار» بود. خیلی قشنگ بود. هم نگاه امام موسی و هم نگاه شیخ طوسی که تو پاورقی ها نوشته شده بود.