یادداشت محمد خزائی

                فیه ما فیه از آن کتاب‌ها نیست که یکبار بخوانی و بگویی «خب تمام شد» و گوشه‌ای بیاندازیش. یکبار خواندنش مانند اولین گردش در یک باغ باشکوه و مسحورکننده است. وقتی از آن خارج شوی اندوهگین میشوی و مشتاقی باز به آن برگردی و گاهی با خودت فکر می‌کنی کاش همیشه در آن می‌توانستی اقامت داشته باشی. حالا که من از این باغ خارج می‌شوم، دلتنگم و دوست دارم هرچه زودتر به آن برگردم؛ با خواندن گزیده‌هایی که از آن برداشتم یا با تفألی به آن.
از اینها که بگذریم، در وصف این باغ باید گفت: بادیه‌ای پر از بادام تلخ حقیقت است که مسقطی تماثیل مولانا آن را پوشانده و شیرین کرده؛ طوری که  سخت‌یاب‌ترین مفاهیم به راحتی می‌توان به واسطه آن فهم کرد. تمثیل‌هایی که تا ابد شیرینی‌شان در ذهن خواهد ماند و هیچ گاه فراموش نمی‌شوند...