یادداشت فرهاد کریمی

        کم پیش میاد بتونم با ادبیات کلاسیک ارتباط برقرار کنم ولی جین ایر از همون اندک هایی بود که روایت لطیف و شیرینی داشت. اتفاقات جالب بودن و به لطف قدرت قلم شارلوت برونته تصویرسازی ذهنی خیلی خوبی در طول خوندن ایجاد میشد. اما چیزی که گاها کسل کننده میشد دیالوگ های بین جین و روچستر بودن که اون قدرت گیرایی خودشو نداشت و دلم میخواست از این بخش ها بگذرم و سریعتر ادامه اتفاقات از سر گرفته بشه.