یادداشت محمدرضا ایمانی

        سکانس کلمات رو بعد از بیدل، سپهری و سبک هندی خوندم و خب از نویسنده‌ای که اون کتاب عالی رو نوشته انتظار مقالات خوبی رو هم داشتم، ولی خب تیرم به سنگ خورد. البته که ایراد از نویسنده نیست. من تصورم از سکانس کلمات این بود که گلچین شده نوشته‌های مرحوم حسینی باشه ولی اینطور که از مقدمه متوجه شدم، در واقع نوشته‌های منتشر نشده اون مرحومه و همین از قوت مقاله‌ها و نوشته‌های دیگه کم کرده، چرا که شاید خود اون مرحوم هم به علت سطح پایین یکسری نوشته‌ها نمی‌خواسته منتشر بشن ولی خب بعد از فوتش شدن!
اما بخش آخر کتاب که موسوم بود به یادداشت‌های ارغوانی، به نظر من بهترین بخش بود. هرچند این بخش نه اطلاعات ادبی خاصی داره و زیبایی خاصی، ولی از اونجایی که یادداشت‌های روزانه ایشون بود، سید حسین حسینی به بی‌واسطه‌ترین حالت ممکن خودش و امور روزمره‌ای که برش می‌گذشته رو روی صفحه کاغذ آورده و از این لحاظ برای من جالب و زیبا بود.
در کل اگه وقت میخواید لذت صرف ببرید و یکسری تیکه‌های ادبی بخونید کتاب خوبیه ولی اگه میخواید چیز یاد بگیرید، نه!