یادداشت علی فولادوند

        پیش از خواندن لولیتا هیچ پیش‌زمینه‌ی ذهنی‌ای درباره‌اش نداشتم، فقط می‌دانستم چاپش در ایران ممنوع است.با توجه به شنیده ها فکر می کردم که «لولیتا اثری پورن است» اما باید بگویم در تمام چهارصدوخرده‌ای صفحه، یک صفحه که سهل است یک خط پورن هم  نخواهید خواند و یا از فرط هرزگی چندش‌تان نخواهد شد.
این رمان پر بود از توصیفات زیبا و کم‌وبیش صحنه‌های اروتیک و عاشقانه و جذاب (و نه پس‌زننده) که با نثری درخشان و ترجمه‌ای روان ذره ذره به روحم تزریق می‌شد.از نظر من خواندن رمان لولیتا به ما ثابت می‌کند که می‌شود داستانی را از زبان یک منحرف جنسی روایت کرد، بی‌آنکه نوشته‌مان به اثری مبتذل تبدیل شود.
و ناباکوف از این هم فراتر رفته تا آنجاکه 125 نویسنده‌ی مشهور دنیا، لولیتا را به‌عنوان بهترین رمان قرن بیستم انتخاب کرده‌اند