یادداشت محمدحسین برخوری مهنی

                به نظرم کوندرا در این کتاب سراغ مقدسات زمانه‌‌اش می‌رود. و محترمانه و باحوصله آن‌ها را از عرش عزت و احترام خود پایین می‌کشد. چرا که، «انسان» را از هر اعتباری که نقش‌ها و ساختارها به او می‌دهند، فراتر می‌داند. 

در پس هر «مادر»، «عاشق»، «شاعر» و «انقلابی» یک انسان نشسته، و هیچ‌کدام از این برچسب‌ها او را از محکومیت به زیستن در یک تن خاکی تبرئه نمی‌کنند.

این کتاب سومین کتابی‌ست که با عطیه خواندم. اما مانند قبلی‌ها نبود، و باعث گفت‌و‌گوهای عمیق‌تری میان‌مان شد.