یادداشت مریم علویان

        نمایش‌نامه‌های ممت ساختار نزدیکی به هم دارند و این اثر هم در همان شکل کلاسیک نوشته شده است.
حکایت روابطی که سرانجام امنی ندارند ولی شخصیت‌ها می‌کوشند دنیایی برای خودشان بسازند که در آن راحت باشند و مزاحمی نداشته باشند.
داستان به شکل قاعده‌مند در این اثر وجود ندارد اما مسیر روبه‌جلویی طی می‌شود که با وجود اشاره هایی به شخصیت غایب و رمز و راز رفتار و دیالوگ‌های شخصیت‌ها، به فرم تبدیل شده است.