یادداشت حسین حبیب زاده

                موپاسان ناتورالیست رسماً به جای قلم، قلمو برداشته و جزء به جزء این داستان را نقاشی کرده است. توصیف حالات انسانی و جزئیات محیط و طبیعت و... به شدت مسحور کننده و لذت بخش است. موپاسان در این کتاب در فرازهایی تنه به تنه داستایوفسکی میزند و به روانکاوی ارتباطات و احساسات انسانی می پردازد. به شخصه از پایان بندی کتاب خوشم نیامد اما برایم قابل درک بود. ترجمه به شدت حرفه ای و خواندنی است. من موپاسان رئالیستی که مخاطب را با حقایق تلخ ناگهانی میخکوب میکرد را به موپاسان ناتورالیستِ توصیف گرا ترجیح میدهم اما گویا موپاسان در این آخری که نوشته توصیف را بر غافلگیری ترجیح داده است.