یادداشت پرستو خلیلی

                در ستایش نوشته‌های «فلوریان زلر» و غم زیبایی که توی نوشته‌هاش هست چند جمله از خود کتاب رو می‌نویسم:

-مادر: می‌تونه بیفته به جون یه جعبه مسکن. مثلا. می‌تونه همه‌ش رو قورت بده و با کلی دوای دیگه هم قاطی کنه. بعدشم بره رو تخت دراز بکشه و آروم سُر بخوره تو مرگ، مثل سُر خوردن تو ملافه‌ی سفید.

-مادر: «زیادی دوست داشتن» معنی نداره. آدم نمی‌تونه زیادی دوست داشته باشه. یا دوست داره یا نداره. من اینجوری فکر می‌کنم. کسی که می‌تونه این‌جوری دلت رو بشکونه هم، اونقدر که باید، دوستت نداشته...