یادداشت زهرا رضوان

        از آدم زیادی بنویسم که چقدر زیاد احساسش را درونی ساخته ام. 
زندگیش کرده ام.
این کتاب برای لحظاتی که قصد داریم فکر به قصه ای دهیم و به محرکات دیگر فکری،  تن ندهیم کافی‌ست. از آن یاد نگرفتم . چیزی به من نیفزود. ولی شیوه نگارش و حالات توصیفش را پسندیدم و تصمیم گرفتم تورگنیف را مهمان کتابخانه ام کنم . 
به تازگی مرگ ایوان ایلیچ را مجدد خواندم و سپس این کتاب را. دو تصویر متفاوت و دو حال متمایز از محتضر که یکی آغوشش را تنگ بسته تا مرگ نرسد و دیگری انتظارش را می کشد؛ بازوانش گشاده و چشم به راه ..
حالش را دوست داشتم . اندوهش را پسندیدم . 
و در دو نشست کوتاه تمام شد .