رمان جالبی بود.
مانند پاندول ساعت، عملکرد شخصیت ها از افراط به تفریط و از تفریط به افراط تغییر پیدا میکرد. (نظر شخصی)
برایم به شکل سینوسی حوصله سر بر و هیجان انگیز می‌شد.
هیچ شخصیت  کاملی وجود نداشت، همه دارای نواقص بودند.
شخصیت ها به طرز خیلی طبیعی رشد می کردند و به کمال نزدیک می شدند.
و در آخر یک پایان خوش کلاسیک.
شاید به مذاق  آنان که آن شرلی را خواندند خوش بیاید.