بریده‌ کتاب‌های آریا ابراهیمی

هنوز به این نتیجه تلخ نرسیده اند که جوانان خوش قیافه هم مثل بقیه آدم ها باید چیز بخور و نمیری برای ادامه حیات داشته باشند.

تعداد آدم هایی که من واقعا دوست‌شان داشته باشم زیاد نیست، تعداد کسانی که نظر خوبی درباره‌شان دارم از آن هم کمتر است. من هرچه بیشتر دنیا را می‌شناسم از آن ناراضی‌تر میشوم. هر روز که می‌گذرد بیشتر معتقد می‌شوم آدم‌ها شخصیت ناپایداری دارند و نمی‌شود روی ظواهر لیاقت یا فهم و شعورشان حساب کرد.

چیزی که خودش قوی باشد، خوراکش را از هر چیزی می‌تواند بگیرد.

+: اگر فکر آدم به این سرعت خوانده شود، لطفی ندارد، حتی باعث تاسف است. -: لزوما نمی‌شود نتیجه گرفت که آدم تودارتر و بغرنج‌تر بدتر یا بهتر از آدمی مثل شما باشد.

به نظر من، غرور یک عیب و نقصی است که رواج دارد. بین ما آدم ها کمتر کسی پیدا می‌شود که به خاطر این یا آن خصوصیت یا کیفیت، چه واقعی چه خیالی، خودش را برتر احساس نکند. خودخواهی و غرور دو چیز متفاوت‌اند، هر چند که معمولا مترادف گرفته می‌شوند. ممکن است کسی مغرور باشد اما خودخواه نباشد. غرور بیشتر به تصور ما از خودمان برمی‌گردد، خودخواهی به چیزی که دیگران درباره ما می‌گویند.

درک کتاب زندگی بسیار دشوار است: آه، چرا نمی‌توان به همان اوایل کودکی و سادگی روز های مدرسه بازگشت؟ قطعه شعری از چارلز هانسون تون