بریده‌ کتاب‌های کار

اساساً هیچ اشکالی ندارد که زندگی را به جستجویی دائمی به دنبال گزینه‌هایی دیگر، پریدن از این شغل به آن شغل، از این همسر به همسری دیگر، و از این محیط به محیطی دیگر تبدیل کنید، به شرط آنکه استطاعت پرداخت نفقه و تاب تحمل خاطرات تلنبارشده را داشته باشید. هرچه باشد این مخمصه را بارها و بارها روی پرده سینما و در اشعار رمانتیک رنگ و لعاب داده‌اند. اما مشکل اینجاست که این جستجو خیلی زود مشغولیتی تمام‌وقت می‌شود، و شما هر روز نیازمند گزینه‌ای جدید خواهید شد مثل مصرف روزانه یک معتاد به مواد مخدر.

بنابراین کار چیزی خواستنی است؛ بیش و پیش از هر چیز، به عنوان مانعی در برابر ملال، زیرا ملالی که آدم حین انجام دادنِ کاری ضروری ولو ناخوشایند حس می‌کند در مقایسه با احساس ملالش وقتی که در طول روز هیچ‌ کاری ندارد، هیچ است.

کمانگیر وقتی نشانه می‌گیرد کمانش را خم می‌کند؛ و وقتی تیراندازی تمام شد آن را صاف می‌کند. اگر قرار بود کمان‌ها همیشه کشیده بمانند می‌شکستند و در لحظه نیاز تیرانداز را ناکام می‌گذاشتند. انسان‌ها نیز همین‌طورند. اگر خودشان را دائماً وقف کار جدی کنند و هرگز مدتی را به تفریح و ورزش نگذرانند، مشاعرشان را از دست می‌دهند و دیوانه یا دمدمی‌مزاج می‌شوند.

فورد در مصاحبه‌ای با روزنامه شیکاگو تریبیون در سال ۱۹۱۶ اعلام کرد: «تاریخ کم‌وبیش مزخرف است. یک سنّت است. ما به سنّت نیاز نداریم. ما می‌خواهیم در زمان حال زندگی کنیم، و تنها تاریخی که دست‌کم پشیزی بیرزد، تاریخی است که ما امروز می‌سازیم.»

ما دیگر دنبال رستگاری معنوی نیستیم، بلکه دنبال سعادتی تمام‌عیار می‌گردیم. اما حالا دیگر سعادت چیزی نیست که ما همگی حق جستجویش را داشته باشیم، بلکه چیزی شده که همه ما حق رسیدن به آن را داریم.

وقتی نیازهای ما مصرف را کنترل می‌کنند، مصرف محدود است؛ اما وقتی امیال ما مصرف را کنترل می‌کنند، مصرف نامحدود است.

در فیلم قطاربازی (۱۹۹۶) شخصیت اصلی می‌گوید زندگی برای یک آدم معمولی پر از مشکلات مختلف است، اما معتاد به مواد مخدر توانسته همه‌چیز را به یک مشکل واحد - ولو بزرگ - تقلیل بدهد. آدم معتاد به کار از این لحاظ با آدم معتاد به مواد مخدر فرقی ندارد.

این روزها تفریح آنقدر پردردسر شده که اغلب برگشتن به سر کار تعطیلاتِ واقعی به نظر می‌رسد...