بریده‌ کتاب‌های شب های روشن

احساس انسان نابود نمی‌شود، پر عیارتر می‌شود.

با تعجب گفتم:(( داستان زندگی ام؟ چه داستانی؟ کی به شما گفت که زندگی من داستانی دارد؟ من هیچ داستانی ندارم که ...))

تنها ماندن سخت محزون خواهد بود، محزون است که حتی کاری نکرده باشی که افسوسش را بخوری، هیچ، هیچ، هیچ، زیرا آنچه بر باد رفته چیزی نبوده است. هیچ، یک "هیچ" احمقانه و بی‌معنی، همه خواب بوده است.

خدای من، یک دقیقه‌ی تمام شادکامی! آیا این نعمت برای سراسر زندگی یک انسان کافی نیست؟

« و جایی که من در بیداری در کنار شما این‌قدر شیرین‌کام بوده‌ام دیگر به چه رؤیایی می‌توانم دل‌ خوش کنم؟»

آرزو می‌کنم آسمانِ زندگی‌ات همیشه آفتابی، و لبخندِ زیبایت همیشه درخشان باشد... تا ابد قدردان دقایقِ شادی خواهم بود که به دلِ تنها و رنجورم ارزانی داشتی. آه...، خدای مهربان! حتی یک دقیقه خوشبختی برای عمری کافی نیست...؟

من رویابافم، از زندگی واقعی به قدری بیگانه ام که مجبورم این جور لحظه های بی نظیر را دوباره در رویا بچشم. چون این جور لحظه ها چیزی است که در زندگی ام خیلی کم پیش آمده.

دست تو یخ کرده و مال من سوزان است. وای ناستنکا ، تو مگر کوری که نمی‌بینی؟ وای که آدم‌های خوشبخت گاهی چه غیر قابل تحمل‌اند! ولی من که نمی‌توانستم با تو اوقات تلخی کنم!...

شب های روشن من آن روز صبح به آخر رسید.

چرا حتی بهترین آدم ها همیشه چیزی را پنهان میکنند ؟ چرا درباره چیزهایی که در دل دارند باهم حرف نمیزنند ؟ جایی که میدانند حرف هایشان با باد هوا هدر نمیرود چرا چیز هایی که در دل دارند بر زبان نمی آوردند ؟ چرا ظاهر همه طوری است که انگار تلخ اندیش تر از آنند که به راستی هستند طوری که انگار میترسند اگر آنچه در دل دارند به صراحت بگویند احساسات خود را لگد مال کرده باشند ؟

در اندوه، کجا نقش خیال‌انگیزی یافت‌شدنی است؟