ثروتمندان راجع به يك مردی که عیاشی می‌کند می‌گویند کارهای احمقانه می‌کند و با تبسم اضافه می‌کنند: آدم خوش‌گذرانی است. اما نزد محتاجین و اشخاص کم بضاعت پسری که سرمایه پدر و مادرش را ولخرجی و حیف و میل کند آدم رذل و بی‌مصرفی است. به نظر من این تمایز و تفكيك صحيح است، زیرا اگرچه اصل عمل یکی است، ولی نتیجه آن متفاوت است و اهمیت هر عملی بستگی به عواقب و اثرات آن دارد.
