بریده‌ کتاب‌های از زخم های نهانی

فراموشی یک حق است. حق آدم هاست که بتوانند فراموش کنند. حق آدم هاست که نخواهند به یاد بیاورند...

مسئله این است که مرگِ کسان، مدام به ما حمله می‌کند و رفتنِ هر مرده‌ای تمام روابطِ معنادهِ زندگی را معلق می‌کند.

آنچه می‌گویم چیزی نیست که می‌خواستم بگویم. همیشه انگار باید بیشتر بگویم،حتی بگویم اینکه گفتم چیزی نیست که می‌خواستم بگویم.

شمشیر تو از تیزی افتاده اما پوستِ من خاطره‌ی عبور تو را مرور می‌کند.

ما با نگاه کردن به بقیه می‌خواهیم از خودمان وضعیتی که درش هستیم سر در بیاوریم.

شما در هر رابطه‌ای، از هر آدمی، چیزهاییش را که دوست دارید به یاد می‌آورید، و او هم به نوبه‌ی خود هر چه را دلش بخواهد از شما فراموش می‌کند. در اصلِ فراموشی همه همدست‌اند و نوستالژی، فراموشیِ بوی گَندِ گذشته است.