ایمان حرکتی جوهری است از صورت به عالم معنا، رسیدن است از مرتبه خور و خواب به مرتبه فضایل و کمالات اخلاقی ، از خشم به حلم،از حرص به قناعت، از تکبر به تواضع ، از خلق تند به خویی لطیف و دلپذیر. در حالی که بعضی ایمان را رفتن از لباسی به لباسی و بستن زنّاری و آرایهٔ ریش و کفشی و از آدابی به آداب و سنتی دیگر یا از حالتی جسمانی به حالت جسمانی دیگر میشناسند و در نمی یابند که: خرِ عیسی گرش به مکه برند چون بیاید هنوز خر باشد (سعدی) ابلهان تعظیم مسجد می‌کنند در جفای اهل دل جدّ می‌کنند آن مجاز است این حقیقت ای فلان نیست مسجد جز درون سروران ( مثنوی)