بریده‌ کتاب‌های زنان کوچک

خوش بحالت که مرا داری، چون اگر من هم مثل تو ماتم میگرفتم چه وضعیتی پیدا میکردیم!خدارو شکر که من همیشه می توانم یک چیز خوشحال کننده پیدا کنم و روحیه ان را حفظ کنم . دیگر غرغر نکن و با روحیهی خوب به خانه برگرد.

«وقتی حس کردید از وضع خود راضی نیستید، به نعمت‌هایی که دارید فکر کنید و شکرگزار باشید.»

بت که متوجه حالت پیرمرد شده بود، کنارش نشست و طوری که انگار تمام عمر او را می شناخته، شروع به حرف زدن کرد. این سحر عشق بود که می توانست بر ترس غلبه کند، و نوعی حق شناسی که قدرت غلبه بر غرور را داشت.

خب ما که نمیتوانیم زندگی مجللی داشته باشیم ، پس بهتر است غر نزنیم و مثل مامان مسئولیت هایمان را قبول کنیم و با خوشحالی پیش برویم...

جو:《 پس ما ترشیده می‌شویم 》 خانم مارچ: ( جو، دختر های ترشیده ی خوشبخت از زن های بدبخت، یا دختر های بی‌حیا که دنبال شوهر می گردند، بهترند)

《مامان؟ شما که هیچ وقت عصبانی نمی شوید!》 _ چهل سال تلاش کردم تا خودم را اصلاح کنم و فقط موفق شدم کنترلش کنم. جو عزیزم، راستش من تقریبا هر روز زندگی ام عصبانی هستم و فقط یاد گرفته ام آن را پنهان کنم؛ هنوز امیدوارم یاد بگیرم چه‌طور عصبانی نشوم. که آن هم شاید چهل سال دیگر طول بکشد.

در این دنیا آدم های زیادی مثل بت وجود دارند که آرام و خجالتب هستند ، آدم هایی که در گوشه ی خودشان مینشینند ،به دیگران کمک میکنند و کسی فداکاری های آن هارا نمیبیند تا زمانی که دیگر صدای آرامش بخش‌شان در خانه به گوش نمیرسد و وجود عزیزشان از بین میروند و تنها سکوت میماند...