بریده‌ کتاب‌های زن سی ساله

تو یا مظلوم می‌شوی یا ظالم ، هر یک از این دو امر یک مقدار مساوی غم و بدبختی در زندگانی یک زن به بار می‌آورد

بدبختی مانند خوشبختی واقعی، ما را به فکر و خیال می‌کشاند.

آه! ای بچه نازپرورده من. رئوف‌ترین قلب‌ها گاهی خشن و بی‌رحم می‌شوند. ما زندگیمان را وقف شما می‌کنیم، تنها به شما می‌اندیشیم، وجود نارنین‌تان را پرورش می‌دهیم، ذوق و شوق خود را فدای امیال‌تان می‌کنیم، شما را می‌پرستیم حتی خون خود را در راه شما نثار می‌کنیم، آیا تمام اینها هیچ‌اند؟ افسوس بله، همه این فداکاری‌ها را با بی‌قیدی می پذیرید، برای اینکه همیشه بتوان لبخند و عشق حقارت‌بار شما را نگهداری کرد قدرت و توانایی الهی را باید داشت. بعد بلاخره دیگری فرا می‌رسد، یک عاشق ، یک شوهر ، و قلب شما را از ما می‌رباید.

اکنون شاهد لذتبخش پیوستگی پایدار قلب‌های خودمان می‌باشم ، اما می‌گریزم و دور می‌شوم.....

اجتماع نمی‌تواند وجود داشته باشد مگر با فداکاری‌های انفرادی که قوانین خواهان آن است. اگر بخواهیم از اجتماع بهره برگیریم، آیا نبایست خود را ملزم کنیم تا از شرایطی که دوام و بقای اجتماع به آن بسته است، حفظ و حراست نماییم؟

آیا نمی‌بایست زنده بود تا لذایذ و خوشی‌های زندگی را چشید و تا کنون، آیا به تمام معنا مرده‌ای نبوده‌ام؟

زنان، صاحب استعدادهای تقلید ناپذیر هستند ، بی‌اینکه کلماتی دلنشین بر زبان آورند می‌توانند احساسات خود را بیان کنند، فصاحت‌شان مخصوصاً در لحن کلام، در ادا و حرکات، در رفتار و نگاه آنهاست

به نظر می‌آمد با خود می‌گوید:« امروز خوشبخت است، اما آیا همیشه خوشبخت خواهد بود؟» زیرا پیرمردان می‌خواهند از غم و غصه خود به آینده جوانان سهمی بدهند.