فکر می‌کنم هر سکونتگاه خانوادگی‌ای جایی است برای خشونت‌های عاطفی، انباشته از خشم‌های سرکوب‌شده، خطی ممتد میان یأس‌های عمیق فردی. ذات بشر دوپا همین است که از یک واحد خانواده، هیچ‌کس منسجم یا با تمام چیزهایی که می‌خواهد بیرون نمی‌آید. یاد آن جمله‌ی شگفت‌انگیز جری ساینفلد می‌افتم: «چیزی به اسم خوشی همه‌ی خانواده وجود ندارد.» یکی باید چیزی را فدا کند؛ مسئله فقط این است که چقدر و برای کی.
