بریده‌ کتاب‌های بشنو از نی: مروری بر دعای ابوحمزه ثمالی

چون باید با نور نگاه کرد،نه آن که به نور نگاه کرد.کسی که با خورشید نگاه نمی‌کند و به خورشید نگاه می‌کند کور خواهد شد.

یک جمله که در یک دعا است،پیش از آنکه یک جمله باشد،یک احساس است و این احساس نیاز،همرا شناخت هایی است و این شناخت ها هم نتیجه تفکر ها و مطالعه هایی.

انسان گاهی حرف‌هایی دارد که با زبانش هم بیگانه است.

که رزق دل عشق است و محبت است و این محبت هم اطاعتی را به دنبال می‌آورد و قربی را هدیه می‌کند که رزق روح ماست

اگر نیاز چیزی را درک نمی‌کنی،به تقلید نخواه،که این جز بازیگری نیست.و این بازیگری جز سیاهی قلب و خستگی و دلزدگی چیزی نمی آورد

داستان از این قرار است که تو اگر بمانی و حرکت نکنی،می‌گندی و می‌گندانی و اگر حرکت کنی و نشتابی،مانع راه شتابنده‌ها خواهی بود؛که در این اتوبان سرعت های محدود مزاحم است

فیض تو سرشار است و آنچه که مارا محروم کرده،دیوارهایی است که ما بر گرد خویش بالا آورده ایم و حصاری است که ما خود را در آن زندانی کرده ایم

در راه تو از دست دادن،همان بدست آوردن است،که آنچه برای تو شد،باقی است و آنچه پیش ما مانده،فانی است.

اما بعضی‌ها که می‌توانند از بدها خوب استفاده کنند و دربن‌بست هاراه بسازندو در برابر گرفتاری ها از گرفتاری ها،نه فرار کنند و نه درگیر شوند،بهره برمی‌دارند و از همان حالت‌ها که یافته‌اند طبیعی است به حرکت‌های بیشتری می‌رسند.

درد ما از این مسئله برخاسته که داریم با عادت‌ها زندگی می‌کنیم و کلمه‌ها را، احساس‌ها را ،حقیقت هارا با تیغ عادتمان سر می‌بریم و داریم با دروغ‌هایمان زندگی می‌کنیم

ای خدای من!تو گمانم را تکذیب مکن،که تو اطمینان من هستی

این جاری سرگشته،این رود وجود ماست؛که پس از تجربه‌ی هزار مرداب،باز هم به تو می‌پیوندد...

چون هنگامی که انسان خود را ندید و قدر و ارزش خود را نشناخت به کم قانع می‌شود و با هیچ می‌سازد و خود را می‌بازد

و تو پناهگاه آن‌هایی هستی که از خویش هم رمیده‌اند

دلی که سخت شد دیگر رویشی ندارد و زمینی که شخم نخورد ناچار سخت می‌شود.قساوت ها از کوچک شمردن‌ها مایه می‌گیرد...