بریده‌ کتاب‌های دیدار اتفاقی با دوست خیالی و هشت جستار دیگر

این شهر نیست که با گذشت زمان عوض می‌شود. چیزی که عوض می‌شود ما هستیم.

این عدم تناسب بین سختی کار و خطری که دارد امضا و نشانه‌ی تمدن ما است، از مسلسل بگیرید تا بمب اتم. پدالی را فشار می‌دهید و دو تن آهن در خیابان به جلو می‌جهد، ماشه‌ای می‌کشید و بیست دشمن می‌میرند، دکمه‌ای را می‌چرخانید و شهرهایی در آتش می‌سوزند. نکته‌ی زندگی در جامعه‌ای با فناوری پیشرفته این است که کمترین حد تلاش بیشترین میزان نتیجه را به همراه می‌آورد. راه رسیدن به رفاه آسان‌سازی کارهای سخت است؛ راه رسیدن به فاجعه هم همین‌طور.

دوست داشتم می‌توانستم وقفه‌ای در زندگی‌ام بیندازم و بروم از چند صد متر دورتر یا از چند سال جلوتر به خودم نگاه کنم تا ببینم زندگیِ این لحظه‌ام چه وضعی دارد، واقعاً کجایش ایستاده‌ام و معنای همهٔ این‌ها چیست.

مهارت قبولی در آزمون‌ها تقریباً هیچ ربطی به مهارت انجام کاری که آزمون‌ها برای آزمودنش طراحی شده‌اند ندارد.

والاس استیونز به زیبایی می‌گوید: «باور غایی یعنی باور کردن یک داستان، داستانی که می‌دانی تخیلی‌ست و بس. حقیقت ژرف این است که بدانی آن یک داستان است و به میل و اختیار خودت باورش کنی.»

وقتی اصرار می‌کنیم که در کاخ سفید باغچه‌ی ارگانیک داشته باشیم یا وقتی مثل خیلی از سرآشپزهای این دوره و زمانه، کنار رستورانی گران‌قیمت، گلخانه‌ی ارگانیک برپا می‌کنیم باید انتظار این را هم داشته باشیم که مردم به ما پوزخند بزنند و این چیزها را صرفاً اسباب‌بازی آدم‌های غرق ناز و نعمتی ببینند که حوصله‌شان سر رفته است.

قطعاً همین‌طور است. به احتمال بسیار زیاد. اما کله‌ی پربادی می‌خواهد که با تاریخ روبرو شویم و فکر کنیم تاریخ به ما که می‌رسد از حرکت می‌ایستد. خوار شمردن زیاد پیشینیان یکی از چیزهایی‌ست که باید از آن دوری کنیم چرا که قطعاً در آینده خودمان را هم خوار خواهند شمرد.

شدیدترین نخوت‌ها و خودبزرگ‌بینی‌ها نیز در نهایت وقتی می‌بینند که دیگران نیز در همه طرف با همان شدت و حدت به عقیده‌ی خویش یقین دارند، بر خود می‌لرزند و بدین ترتیب در میانه‌ی این کشمکش عظیم عقاید، درباره‌ی اعلام قطعی نتیجه‌ی مبادله به سود خود به تردید می‌افتند.

"زنده بودن چه حسی دارد؟" - حس زنده بودن چیزی است که می‌شود آن را به اشتراک گذاشت یا حداقل می‌شود درباره‌اش حرف زد.

دیگران دارند زندگی‌شان را می‌کنند و من گیر کرده‌ام در پیدا کردن حسم به زندگی و معنایش‌.

به این نتیجه رسیدم که بی‌وقفه حرف می‌زند تا به تو فرصت چندانی برای فکر کردن ندهد و این‌طوری بتوانی نودل شوی. [مثل نودل شل و رها شوی.] وحشت همیشه محصول تخیل است. تخیلت که به کار می‌افتد عواقب بد کار را می‌بینی و این تصویر مغزت را فلج می‌کند و نمی‌گذارد هیچ تصمیمی بگیری.

ما همان چیزی هستیم که می‌خوریم؟ اگر به جای این ضرب‌المثل بگوییم ما همان چیزی را که هستیم، می‌خوریم احتمالاً حرف‌مان به حقیقت نزدیک‌تر خواهد بود: تمامِ آن خودی را که سرمیز می‌آوریم شیوه‌ی انتخاب‌مان و حتی چگونه جویدن‌مان را تعیین می‌کند. اخلاقیات ما و منش (سلوک اجتماعی) ما در کنار هم اشتهای‌مان را هدایت می‌کنند.

تنها چیز ژنتیک جهان رغبت ماست به این‌که شیفته و مفتون چیزهای پیچیده، فریبنده و عامدانه بیش از حد گران‌قیمت شویم.

"تفاوت بین ظاهر چیزها و معنایی که در باطن‌شان هست، همان معنایی که می‌شود از دلش حس زنده بودن را کشف کرد، هسته‌ی اصلیِ جستار است."