اگر حسن، نکویی و جمال، صفات کلی خوب‌رویان است؛ ملاحت، آن و لطف، مختص رویِ معشوق و یار است. احمد غزالی در کتاب سوانح در توضیح این تفاوت چنین آورده: «کرشمه حُسن دیگر است و کرشمه‌ی معشوقی دیگر. کرشمه‌ی حسن را روی در غیر نیست و از بیرون پیوندی نیست. اما کرشمه‌ی معشوقی، غنج و دلال و ناز. از عاشق مدد دارد و بی او راست نیاید. نیکویی دیگر است و معشوقی دیگر... کرشمه‌ی معشوقی را نظاره نیاز عاشقی می‌بایست. چون نبود او برهنه بماند که محل قبول نیافت. جوانمردا! کرشمه‌ی معشوقی در حُسن و کرشمه‌ی حُسن همچون ملح در دیگ بباید تا کمال ملاحت به کمال حسن پیوندد.»
