بریده‌ کتاب‌های دیوان کامل اشعار رهی معیری

سعی طبیب،موجب درمان درد نیست از خود طلب،دوای دل مبتلای خویش برعزم خویش تکیه کن،ار سالک رهی واماند،آنکه تکیه کند،برعصای خویش

اول کنم اندیشه ای،تا برگزینم پیشه ای آخر به یک پیمانه می،اندیشه را باطل کنم

بهر هر یاری که جان دادم بپاس دوستی دشمنی‌ها کرد با من،در لباس دوستی

آن را که جفا جوست نمی باید خواست سنگین دل و بد خوست نمی باید خواست ما را ز تو غیر از تو تمنایی نیست از دوست بجز دوست نمی باید خواست

شکوه گنبد نیلوفری،از آن سبب است که دست خلق به دامان آسمان نرسد

باید خریدارم شوی تا من خریدارت شوم وز جان و دل یارم شوی تا عاشق زارت شوم من نیستم چون دیگران بازیچه ی بازیگران اول به دام آرم ترا و آنگه گرفتارت شوم

کاش بودندی به گیتی ،استوار و دیرپای دوستان در دوستی چون دشمنان در دشمنی

به غیر از دل که چون جان داردش دوست ندیدم کس پرستد ، دشمنش را

اشک سحر زداید،از لوح دل سیاهی خرّم کند چمن را،باران صبحگاهی

ترک خودپرستی کن،عاشقی و مستی کن تا ز دام غم خود را،چون «رهی» رها بینی

زندگی بر دوش ما،بار گرانی بیش نیست عمر جاویدان،عذاب جاودانی بیش نیست

آن که در آغوش گرم دوست شب آرد به روز سوختن در آتش حسرت نمی داند که چیست

هر دلی از سوز ما،آگاه نیست غیر را در خلوت ما،راه نیست دیگران،دل بستهٔ جان و سرند مردم عاشق،گروهی دیگرند شرح این معنی،ز من باید شنید راز عشق از کوهکن باید شنید حال بلبل،از دل پروانه پرس قصه دیوانه،از دیوانه پرس

احوال دل،آن زلف دو تا داند و من راز دل غنچه را،صبا داند و من بی من،تو چگونه ای؟ندانم،اما من بی تو در آتشم،خدا داند و من

تار و پود هستیم بر باد رفت،اما نرفت عاشقی ها از دلم،دیوانگی ها از سرم

من اسیرم در کف مهر و وفای خویشتن ورنه او سنگین دلِ نامهربانی بیش نیست

به چشمت خیره گشتم که از دلت آگه شوم اما چه رازی می توان خواند از نگاهِ سردِ خاموشی

موی سپید را فلکم رایگان نداد این رشته را به نقد جوانی خریده ام

خواهش دل هر چه کمتر شادی جان بیشتر تا دلی بی آرزو باشد، چه غم باشد مرا

ای بی خبر از محنت روز افزونم دانم که ندانی از جدایی چونم باز آی،که سرگشته از از فرهادم دریاب،که دیوانه تر از مجنونم