کربلا با آن همه ظرفیت آدم سازی اش، اما برای بعضی ها نه تنها تقرب نداشت بلکه عامل سقوط شد! توفیق داشت روز عاشورا در کربلا باشد، چه لیاقتی! تازه روز عاشورای ۶۱ را هم درک کرد، چه سعادتی! امام را از نزدیک زیارت کرد، چه زیارتی! ولی حیف اسمش بد در رفت. همه به او می گویند: کربلایی شمربن ذی الجوشن! این که کربلایش است، باید حق داد که امروز هم هنوز این قصه در جریان باشد: اگر در تاریخ "مسجد ضرار" داشتیم، بعید نیست وجود "هیئت ضرارها".
