سلام و رحمت. بابت تاخیر در پاسخ‌گویی عذرخواهم. خواهش می‌کنم و ممنون بابت توضیح بیش‌تر.
پی‌رو این چند جمله‌تان که:"البته من نفی نمی‌کنم .." راستش منظورم این بود که معشوق یک‌سان و غیرشخصی است؛ منظورم این نبود که غیرمادی است. الا و لابد موهایش بلند است، ابرویش کمان است و.. این تصویر واحد از معشوق است که سیطره یافته و مجال بروز هیچ‌ تصویر دیگری از معشوق را نمی‌دهد، حتی اگر واقعا معشوق شاعر این شکلی نبوده‌باشد هم، او را این‌گونه در شعر آورده. گمانم نیما به‌دنبال شکستن این‌چنین تصاویر یک‌سانِ غالب بود

این مطلب را از بوطیقای شعر نو به خاطر می‌آوردم که نوشتم. ولی به‌سراغ حرف‌های هم‌سایه که آمدم، دیدم تاکید نیما بیش‌تر بر دید شخصی و بیان روایی و خارج‌کردن شعر از حالت وصف‌الحالی است. اگرچه می‌توان از حرف‌های او نتیجه‌های پیش‌گفته را گرفت، هرچند تصریح نکرده. این نامه‌ها جالب‌تر به‌نظرم آمدند، شما هم اگر دوست داشتید بخوانیدشان:  نامه‌ی ۳۰: عادت ملت ما نیست که به خارج توجه داشته‌باشد.....شلوغ‌پلوغی در اشعار وصفی ما هم به همین سبب است. تشبیه زلف به چوگان و... .

نامه‌ی ۳۵: سعی کنید همان‌طور که می‌بینید بنویسید... وقتی‌که شما مثل قدما می‌بینید و برخلاف آن‌چه در خارج قرار دارد، می‌آفرینید و آفرینش شما به‌کلی زندگی و طبیعت را فراموش کرده.../نامه‌ی ۵۹:  مگر از چند راه می‌توان رفت؟ هر چیز در ادبیات ما به طور اخص وصف نشده‌است و وصف هر چیز شامل هر چیز. در غزل به مراتب بدتر. /نامه‌ی۹۰: شعر ما مثل موسیقی ما بسیار درونی و معنوی است...شما شاعری پیدا نمی‌کنید در میان شعرای ما که چیزی مساوی با آن‌که در بیرون می‌بیند برای خواننده تهیه کند.

سبز و پیروز باشید! 🌺🍃