جای چشم‌ها و دستانم را که با هم عوض می‌کنم، همه چیز بی‌معنا می‌شود... نظم مطلق، ظاهری بی‌منطق و معنا می‌شود... پس این را بدانیم که هر عنوانی مختص هر آدمی ست که دیگران، او را صدا می‌زنند... واقعا چه حیف که فرهاد کوه را کند و شهرتش را مجنون برد.

خیلی خوب نوشتین و گاهی عشق را در وصال توصیف کنید.
منتظر چنین متنی منتطر می مانم