جزئیات پست

بشر همیشه موجودی دقیقه نودی بوده فرقی هم نداره در کجای تاریخ ایستاده باشه همیشه دقیقه نود خودشو رفوزه می‌کنه. خواه در پس خروارها اسطوره باشه و سیبی بخوره خواه در عصر به ظاهر مدرن باشه و هفتم اکتبر رو به چشم ببینه. آنقدر رفوزه است که وقتی یک نفر در دقیقه نود تصمیم درستو می‌گیره تندیسشو می‌سازند و ستایشش می‌کند.

خوش برگشتید، منتظر نقدهای خوبتون هستم

من هم اعتیادم به فجازی و اخبار را با حذف اینستا و تلگرام از گوشی آغاز کردم 
 واقعاً اعصاب نمی موند برام
چراکه اعتیاد به اخبار اعصاب خورد کن پیدا کرده بودم
الان در ایتا میچرخم و میگویم به به همه جا چقدر خوب است 🙃

این دنیا با آدم‌هاش
همیشه می‌تونه ما رو شگفت‌زده کنه

سلام
ممنون از پست عالیتون
من که همه چی رو ۲ ماه یه بار می بوسم می زارم کنار ۲ هفته بعدش دوباره می گیرم دستم

موجود عجیبی است *بشر*.
اگر دنیاش به کلی نابود بشه باز از زیر آوار و خاکستر بیرون میاد و زندگی میکنه...ما چاره ای نداریم جز این که به زندگی ادامه بدیم...این ذاتمونه...هر چه قدر اوضاع و احوالمون خراب باشه...
اما نا ‌امید نیستم ...یه روز دنیا زیر و رو میشه ..دیر یا زود..میشه..

چقدر احساسات همه نا را خوب توصیف کردید. الان دو ماه بیشتر است که از هیچ غذا  و نوشیدنی لذت نمی برم. بجه هایم را که در آغوش میکشم و می بویم یک زهر گزنده هم زمان ذهنم را می آزارد که مادران فلسطین چه کنند؟

برای چی اخبار رو دنبال میکنید؟

من هم بعد از تغییرات زیاد بخوان دوره‌ای فاصله گرفتن ازش رو داشتم، ولی برعکس شما اتفاقا توی اون روزهای شدت کشتار دسته جمعی بی‌گناهان، بیشتر اینجا میومدم و کمتر اینستا؛ چرا؟ چون اینجا لااقل یک سری افرادی که این فجایع براشون مهم بود و در موردش حرف میزدن و بهش واکنش نشون میدادن دیده میشد، اما اینستا چی؟؟ پر از آدمایی که دم از انسانیت میزنن ولی اینکه این همه مادر و کودک بی گناه در کشور دیگری به دور از ایران در آتش و بمب و خون غرق بشن مهم نیست براشون :)) 

درود؛
من هم مثل خیلی از شماها یک معتاد به اینترنت و گوشی بودم و هنوز هم به تلگرام، اینستا و ایتا سر می زنم و شاید بیش از آنها، در بهخوان وقت می‌گذرانم.
به جهت جنس و نوع مخاطبان و کاربرانش، همیشه برایم حضور در بهخوان لذت بخش و انگیزاننده بوده است. حتی وقتی مورد قضاوت برخی دوستانِ جانِ مهربان قرار می‌گیرم! ناراحت می‌شوم، اما تلاش می‌کنم بگذارم و بگذرم.

و اما این ماجرای داغ هفتاد ساله را هنوز نتوانسته‌ام هضم کنم! من نیز چون شمایان بسیاری از تصاویر و فیلم‌های تلخ و دردناک را دیده و گریسته‌ام و از اینکه بیش از این، از من بر نمی‌آید؛ غصه خورده‌ام و برای آنان دعا کرده‌ام.
و نمی‌دانم این دعای من دردی از آنان دوا می‌کند یا نه؟ و کاش بکند.

و بیش از همه از بی‌توجهی، بی‌تفاوتی و چه بسا آزارهای زبانی بعضی‌ها رنجیده‌ام و آرزو کرده‌ام؛ کاش از سلطۀ رسانه‌های فریب و دروغ، این دجالان آخرالزمان نجات یابند و چشمان‌شان واقعیت‌های روز دنیا را ببیند و انسانی برخورد کنند و چون مردم سراسر جهان حتی قلب اروپا و آمریکا، از فلسطینی‌ها حمایت کنند.
خدا عاقبت همۀ ما را ختم به خیر فرماید. آمین!

شاید همراه خوب برای تسکین این روزها علاوه بر مطالعه کتاب، گوش دادن به موسیقی بی‌کلام و نوشتن با قلم روی کاغذ باشد. آزادنویسی شخصی بدون انتشار در جایی. فقط و فقط برای خود.