آیا نمیتونه جهان پس از مدتی که به حداکثر انبساط خودش رسید ، شبیه پیچهای گردشی ، مجددا حلقات انبساط را  به شکل انقباض تدریجی دور بزند و به درون چشمه پیدایش اولیه فرو برود؟
 

چیزی بین رمبش و گسست. همان هذلولی های شبیه مارپیچ DNA  که در هم فرو می روند و موقع رونویسی ژن از هم باز می‌شوند.