برای رشد و پرورش باید صبور بود، صبور بود و باز هم صبور بود و باز هم... 
چیزی که در عصر ما شدیداً لازم است. 
معلم داستان با یک شاگرد نابینا و ناشنوا مواجه است اما ناامید نمی‌شود و دست از تلاش نمی‌کشد و اگر عنصر صبر در کسی نباشد نمی‌تواند چنین کند. چنین شاگردی استثناست و در مدارس، ما غالباً با بچه‌هایی طرف هستیم که نه نابینا هستند و نه ناشنوا. فقط تمرکز مطلوب (!) ما بزرگسالان  را ندارند. برای رشد دادنشان چقدر صبوریم؟
سؤال اساسی این است که آیا در دانشگاه‌های تربیت معلم، ما افراد صبور پرورش می‌دهیم؟ یا کسانی که فارغ‌التحصیل می‌شوند فقط توانایی معلمی کردن برای دانش‌آموز خوب را دارند و دانش‌آموز بی‌تمرکز اشکشان را در می‌آورد؟
خلاصه‌ی کلام، صبر عنصر جدانشدنی از شخصیت فرد پرورش‌دهنده است. از پرورش گیاه گرفته تا پرورش انسان و صبوری معلم هلن می‌تواند الگوی خوبی باشد.
        

          اولین کتابی که باهاش گریه کردم🥲