در نگاهی گذرا به سیر جوامع بشری،مردان و زنان بی شماری رخ می نمایند که با شکستن سد زمان و گذشتن از مرزهای بسته ی عصر خود به حیاتی فراتر از زمان خویش در میان نسل های بعد راه یافته اند اینان نام آوران تاریخ و رهنوردانی هستند که زندگی شان در ر زمان و مکان در آموز،و الهام بخش کسانی است که در تنگنای عصر خود نمیگنجد و راهی برای فرارفتن از آن میجویند اما به راستی نام آور کیست و نام آوران چه کسانی هستند؟بر چه اساس و قاعده ای میتوان کسی را نام آور داشت یا او را از این قلمرو بیرون گذاشت؟زمان؟مکان؟ملیت؟جنگ آوری؟قهرمانی؟علم؟صنعت؟فناوری؟هنرآفرینی؟نظر نخبگان؟بخت و اقبال؟...کدام یک از این ها اساس نام آور شدن است و چگونه؟ جایگاه نام آوران در تاریخ چنان است که مورخی شهیر چون کارلایل عقیده داشت تاریخ چیزی جز شرح حال قهرمانان و مردان بزرگ نیست و با همین نگاه است که برخی از تاریخ نگاران همانند او به جای آن که تاریخ عصر یا برهه ای از زمان را بنویسند،به نوشتن زندگی نامه ی مردان و زنان برجسته ی عصر خویش روی آورده اند در جهان باستان پلو تارک تایخ نگار مشهور روم،با نگارش کتاب حیات مردان نامی به چنین کاری دست زد و در عصر اسلامی نیز امثال ابن خلکان با تالیف وفیات الاعیان این کار را پی گرفتند و در زمان ما نیز دانشمندانی مانند احمد بیرشک با بی افکندن تالیف زندگی نامه ی علمی دانشوران در همین مسیر گام برداشتند. فرهنگ نام آوران نیز با توجه به نیاز و سلایق نسل امروز و استفاده از روش های نو در جهت شناساندن جمعی از برجسته ترین شخصیت های ایران و جهان تالیف شده است.