موراکامی در جایی نقل می کند: (برای من نوشتن رمان یک چالش و نوشتن داستان کوتاه مدت یک لذت است. اگر نوشتن رمان را به ساختن جنگل تشبیه کنیم، نوشتن داستان کوتاه به مثابه ی ساختن یک باغ است.)او در این کتاب که موضوع محوری اش تنهایی ست، از قدرتش برای مشاهده و به تصویر کشیدن زندگی مردانی بهره می برد که هر یک به نحوی خود را تنها می یابند و با شوخ طبعی غریب و خاص، مجموعه داستان (مردان بدون زنان) را به رشته ی تحریر در می آورد، یک اثر کلاسیک درخشان و معاصر دیگر.قوه ی تخیل عمیق، مضامین ابهام آلود و تنوع در انتخاب موضوعاتش به موازات شباهت های جزئی اما تعیین کننده در خلق آثار منحصر بفرد از او یک چهره ی ادبی بین المللی و پر فروغ ساخته است.در روش زندگی و نیز آثارش به وضوح می توان تاثیر پذیرفتنش از سبک زندگی، فرهنگ، ادبیات و به ویژه موسیقی دنیای غروب و رویکردش به مدرنیته را حس و مشاهده کرد.موراکامی درباره تاثیرش روی نسل جدید نویسندگان ژاپن، کشوری که به نظم، زندگی در چهارچوب های تعریف شده و سخت کوشی شهره است، می گویند: کتاب هایم می توانند حس رهایی به آنها بدهند؛ رهایی از دنیای واقعی.(ولی برعکس، از آن زمان به بعد "میم" همه جا هست، هرجا می روم، او را می بینم. بخشی از خیلی جاها، خیلی زمان ها و خیلی از مردم است. پاک کن نصف شده اش را توی کیسه ی پلاستیکی کوچکی گذاشته بودم و مثل یک طلسم یا قطب نما همه جا با خودم حمل می کردم. تا وقتی که توی جیبم بود، می دانستم یک روز، یک جا، "میم را خواهم یافت.")