این ششمین نمایشنامه‌ایه که از شکسپیر می‌خونم، و بالاخره کمابیش یاد گرفته‌م چطور باید خوندش که بشه از سر و تهش سر در آورد و موقع خوندنش لذت برد. کم‌کم دارم با شکسپیر صمیمی می‌شم، سبک نوشتن و عادت‌های داستان‌سرایی‌ش رو می‌شناسم، و یه چیزایی راجع بهش می‌فهمم که بتونم باهاشون سربه‌سرش بذارم. به این مرحله رسیدن با هر نویسنده‌ای تجربه‌ی قشنگ و هیجان‌انگیز و باحالیه.
و قیصر برای این آغاز فرخنده داستان خوبیه. پر از تنش‌های جذاب سیاسی و اجتماعیه و کلی بامزه است و کلی شخصیت آشنا داره. مثل همیشه برداشت آقای شکسپیر از یه واقعه‌ی خیلی معروف تاریخی هوشمندانه، عمیق و تفکربرانگیز و هم‌زمان سرگرم‌کننده است، و یه تعداد خوبی از صحنه‌ها و جمله‌ها و اتفاقات بیشتر از اونی که از یه اثر بی‌مزه‌ی قرن هفدهم انتظار داری روت تاثیر می‌ذارن. 
فقط کاش مترجم هی تو مقدمه و پانویس‌ها و هرجا که گیر می‌آورد کل کتاب رو لو نمی‌داد. :))))
          

            «دلیل من اراده من است». این جمله ژولیوس سزار در نمایشنامه تراژیک ویلیام شکسپیر بسیار برای من جلت توجه کرد. ژولیوس سزار، سردار بزرگ رومی و یکی از معدود ابرانسان های تاریخ از دید نیچه، انسانی بود با روانی بسیار والا و اراده ای پولادین که با دسیسه ای بسیار پست توسط عده ای از اطرافیان و دوستانش به قتل میرسه. بیشتر نمايشنامه حول وقایع بعد از فوت این سردار بزرگه و صحنه های فوق العاده ای به تصویر کشیده شدن که فقط از پس هنرمند بزرگی مثل شکسپیر برمیاد. کلا ارزش این نمایشنامه بسیار  بالاست و اگر یه نمایشنامه مختصر ولی جذاب میخواید، این اثر فوق العاده رو از دست ندید.