این کتاب دربرگیرنده ی واقعیاتی است درباره ی "نارسیسم" یا "خودشیفتگی"، نیز راه های مواجهه ی با خودشیفتگان و تاثیر خودشیفتگی بر فرزندان. گفتنی است "خود شیفته" به کسی می گویند که در حدی نامتعادل و بیمارگونه به خود توجه داشته باشد. این افراد معمولا فقط نظرات خود را قبول دارند و حقی برای دیگران قایل نیستند. آن ها میل شدیدی به تحسین خویش دارند، چون خود را برتر از دیگران می پندارند. تحمل انتقاد منفی از طرف دیگران را ندارند. نیز آن قدر بر حقانیت رفتار و حالات و عقاید خود تعصب می ورزند که نه تنها هیچ درمانی را برای بهبود خود نمی پذیرند، بلکه افرادی را که آنان را بیمار، تلقی می کنند به کج فهمی متهم می سازند. نگارنده در مواجهه با این افراد معتقد است: "شناخت" و "مدارا" دو ابزار مهم برای مواجهه ی منطقی و سازگاری مفید با خودشیفتگان است که به هرحال در زندگی ما حضور دارند. شناخت و مدارا نه تنها از تلخی محیط زندگی ما با یک خودشیفته می کاهد، بلکه آسیب پذیری ما و به ویژه کودکان بی دفاع ما را کم می کند". وی در خصوص تاثیر خودشیفتگی بر فرزندان می افزاید: "فرزندان والدین خودشیفته که همواره تحقیر و یا به روشی غیر اصولی تحسین می شوند، در قلب خویش احساس می کنند، هیچ چیز نیستند. زیرا باید همیشه آن چیزی باشند که بتوانند عشق پدر یا مادر را به دست آورند. عشق مشروط هرگز امنیت درونی آن ها را تضمین نمی کند، بلکه افرادی می سازد که هیچ گونه ارزش و اهمیتی برای خود قایل نمی شوند. کسانی که در معرض این گونه عشق ها بوده اند، یعنی همان فرزندان افراد خودشیفته، حقیقت وجود خدا را نمی یابند و افرادی شرطی شده باقی می مانند".