محمد محمدعلی نویسنده نام آشنای معاصر, بیشتر از هر نویسنده ای فضاهای گوناگون را در آثارش آزموده است. او با مهارت کافی, فضاهای مطلوب داستانش را به شکلهای مختلف خلق کرده است. محمدعلی در سه گانه روز اول عشق, فضایی اسطوره ای و رمزی خلق میکند, در داستانهای نقش پنهان, برهنه در باد و بازنشستگی, زندگی طبقه متوسط و کارمند را به تصویر میکشد و در از ما بهتران به بازآفرینی فضاهای زندگی سنتی و خرافات قومی میپردازد. اما در مجموعه داستان دریغ از روبه رو به خلق فضای زندگی کارگری و پیشه وری روی می آورد و با کارکشتگی, این بخش از زندگی شهری را که مدتهاست در ادبیات داستانی معاصر ما نادیده گرفته میشود. با نگاهی صمیمی ثبت میکند. در جوامع سنتی, دوری از فضاها و مضامین مانوس و نزدیکی به فضاهای نامانوس بسیار دشوار و حتی خطرپذیر است. ادبیات کار و کارگری, از فضاها و مضامین مهجور در ادبیات داستانی ایران است که شاید دلیل آن, فقدان تاریخ شفاهی و کتبی از زندگی کارگردان و شاید تفاوت خاستگاه طبقاتی نویسندگان با این فضاها بوده است. غلبه نگاه داستانی بر دشواریهای روزمره این طبقه, خاستگاه و مدعای مجموعه داستان دریغ از روبه رو است.